Wancina Eureun Ribut

RMJABAR.COM - RAMADAN deui. Grup WhatsApp nu biasana tiis, ujug-ujug rame. Nu biasana ukur maca, dadak sakedapan jadi panitia buka bareng. Nu biasana henteu pati merhatikeun, ujug-ujug ngajak silaturahmi.
 

Tapi taun ieu béda. Ramadan sumping nalika kaayaan bangsa masih kénéh panas. Pemilu parantos lekasan, tapi seueur nu haténa can reugreug. Masih aya nu silih sindir dina média sosial. Masih aya nu éra nyapa lantaran béda pilihan.
 

Lucu.

Urang tiasa waé sawatara waktu adu pendapat ngeunaan pulitik nepi ka panas. Tapi, pas adzan Magrib, sagalana ngadadak leungit. Nu tadina ngambek, ujug-ujug leuleus. Nu tadina silih sindir, ayeuna silih bere kurma.
 

Éta Ramadan.
 

Hoyong ambek, hésé.
 

Hoyong pundung, percuma.
 

Abdi émut kana hadits Rasulullah SAW: "Sing saha nu hoyong rejekina dilegaan tur umurna dipanjangan, mangka sambunglah tali silaturahmi” (HR. Bukhari & Muslim).
 

Lamun kitu, kunaon urang masih kénéh misah-misah?
 

Bung Karno kungsi nyarios, “Ulah sakali-kali mopohokeun persatuan sareng kasatuan bangsa.” Tapi tingali ayeuna. Urang gampil pisan pisah lantaran béda pilihan. Padahal, para calon nu dipilih ku urang parantos silih jabat leungeun.
 

Ari urang?
 

Masih kénéh ribut dina Twitter. Masih resep nyindir dina Instagram. Masih kénéh sibuk milari nu salah, tibatan milari jalan pikeun silih akrab deui.
 

Padahal, di luar, seueur dulur-dulur urang nu keur kasorang musibah.
 

Hujan gedé sababaraha minggu ka tukang nyababkeun seueur tempat nu kakeueum. Réréana imah kareuleum. Seueur warga nu kapaksa ngungsi. Di sawatara tempat, Ramadan dipungkas dina tenda darurat, sanés di imah nyalira.
 

Naha maranéhna masih mikir saha nu meunang pemilu? Henteu. Nu dipikiran ukur hiji: kumaha carana sangkan tiasa salamet tina musibah.
 

Tapi urang?
 

Masih kénéh ribut. Masih kénéh silih salahkeun. Masih kénéh sibuk mikiran pulitik.
 

Ari para pamingpin?
 

Ramadan saenyana kedah janten cerminan pikeun nu dipercanten jadi pamingpin. Anu masih sibuk nyarioskeun kakawasaan, kedah émut: rahayat henteu peryogi jangji, rahayat peryogi bukti. Anu masih sibuk nyalahkeun, kedah sadar: nagara ieu peryogi padamelan nyata, sanés ukur debat dina layar televisi.
 

Tingali nu kasorang musibah. Aranjeunna henteu naros, "Saha nu salah?" Nu dipiharep ku aranjeunna mah ukur hiji, "Iraha bantosan dugi?"
 

Tingali nu hirupna susah. Aranjeunna henteu peryogi pidato panjang. Aranjeunna peryogi harga-harga stabil, padamelan nu aya, sareng pamingpin nu leres-leres aya pikeun rahayat.
 

Jabatan mah amanah. Pemilu parantos lekasan. Waktosna damel. Waktosna ngabuktikeun yén kameunangan téh sanés ukur angka dina kertas suara, tapi kameunangan nu sajatina nyaéta nalika rahayat ngarasa dipingpin ku adil.
 

Silaturahmi sanés ukur buka bareng. Henteu ukur sumping, poto-poto, teras mulang. Ramadan kedah janten waktos pikeun eureun silih salahkeun. Upami presiden sareng oposisi tiasa calik babarengan, naha urang henteu?
 

Tarawih berjamaah. Jungjung tuluy. Moal neundeun rasa ka nu béda pilihan.
 

Silih bere takjil. Moal naros saha nu narima na.
 

Tingali nu kasorang musibah. Aranjeunna silih tulungan tanpa ningali latar tukang. Aranjeunna silih bagi kadaharan, tanaga, sareng panghaturan. Ku sabab aranjeunna terang, dina kaayaan sapertos kieu, nu diperyogikeun sanés béda pilihan, tapi kabersamaan.
 

KH. Hasyim Asy’ari kungsi nyarios, “Persatuan téh rahmat, perpecahan téh azab.” Tapi siga na urang masih resep kana azab. Masih resep silih jauh.
 

Meureun, Ramadan ieu waktuna eureun.
 

Eureun ambek.
 

Eureun nyalempah.
 

Eureun ribut.
 

Ku sabab upami Ramadan parantos kaliwat, musibah masih aya, rahayat masih susah, sareng urang masih sibuk ribut ngeunaan pemilu nu parantos lekasan…
 

Terus, iraha urang ngamimitian ngalereskeun nagara ieu?